NUMARALI
HADİS-İ ŞERİF:
بسم الله
الرحمن
الرحيم حدثنا
محمد بن بشار
حدثنا محمد بن
خالد بن عثمة
حدثنا مالك بن
أنس عن زيد بن
أسلم عن أبيه
قال سمعت عمر
بن الخطاب رضى
الله تعالى
عنه يقول كنا
مع رسول الله
صلى الله عليه
وسلم في بعض
أسفاره فكلمت
رسول الله صلى
الله عليه
وسلم فسكت ثم
كلمته فسكت ثم
كلمته فسكت
فحركت راحلتي
فتنحيت وقلت
ثكلتك أمك يا
بن الخطاب
نزرت رسول
الله صلى الله
عليه وسلم
ثلاث مرات كل
ذلك لا يكلمك
ما أخلقك أن
ينزل فيك قرآن
قال فما نشبت
أن سمعت صارخا
يصرخ بي قال
فجئت رسول
الله صلى الله
عليه وسلم
فقال يا بن
الخطاب لقد
أنزل علي هذه
الليلة سورة
ما أحب أن لي منها
ما طلعت عليه
الشمس إنا
فتحنا لك فتحا
مبينا قال أبو
عيسى هذا حديث
حسن صحيح غريب
ورواه بعضهم
عن مالك مرسلا
Zeyd b. Eslem (r.a.)’in
babasından rivâyete göre, şöyle demiştir: Ömer b. Hattâb’ın şöyle dediğini
işittim:
Seferlerinden birinde
Rasûlullah (s.a.v.) ile birlikteydik. Rasûlullah (s.a.v.) ile konuştum, sustu
tekrar konuştum yine sustu sonra tekrar konuştum yine sustu. Ben de devemi
hareket ettirdim ve bir kenara çekildim. Kendi kendime:
“Ey Hattâb’ın oğlu, anan
acına yansın. Rasûlullah (s.a.v.) ile üç kere ısrar ettin üçünde de seninle
konuşmadı, dolayısıyla hakkında bir Kur’ân ayeti inmesine ne kadar da layık
hale geldin” dedim. Tam bu durumda iken beni çağıran birini duydum, derhal
Rasûlullah (s.a.v.)’in yanına geldim. Rasûlullah (s.a.v.):
“Ey Hattâb’ın oğlu!
Allah bu gece bana bir sûre indirdi ki bu sûre karşılığında güneşin doğduğu her
şey benim olsun istemem;
“Şüphesiz biz senin
için apaçık bir zaferin önünü açtık” (Feth 1)
İzah:
(Buhârî, Meğazî)
Tirmizî: Bu hadis
hasen sahih garibtir.
Bazıları bu hadisi
Mâlik’den, mürsel olarak rivâyet etmiştir.